به نقل از «عصر ایران»

افزایش علاقه به زبان شانگ‌های با سریال چینی/ با سیاست زبانی چین در تضاد است

تاریخ انتشار: ۲۷ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۵۳۷۴۸۸

 

 

یک سریال موفق چینی که داستان آن در شانگ‌های پرزرق و برق دهه 1990 میلادی رقم می‌خورد، با گویش رو به زوال شانگ‌هایی و یادآوری روزگار پر رونق این منطقه موجی از نوستالژی را برای شهروندان این ابرشهر رقم زده است.

به گزارش عصرایران به نقل از خبرگزاری فرانسه، فیلم "شکوفه های شانگ‌های"، به عنوان اولین نمایش از "وُنگ -کار وای" نویسنده معروف هنگ کنگی، تحول قهرمان اصلی خود از هیچ کس به یک سرمایه‌دار بزرگ تجاری در دوره رشد و تحول اقتصادی شانگ‌های را نشان می‌دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

"یو گه" و "ما ییلی" سوپراستارهای چینی در این فیلم بازی می‌کنند اما "زبان بومی شانگ‌های" در سریال توجه بسیاری را به خود جلب کرده است.

این زبان و گویش نقش درخشان و اساسی در این سریال را به خود اختصاص داده است. زبانی که زمانی به عنوان یک ارزش برای تفکیک مردم محلی از افراد خارجی در مرکز مالی- اقتصادی چین محسوب می‌شد.

دهه‌ها تلاش دولت برای محدود کردن گویش‌های محلی و ترویج زبان ماندارین، گویش شانگ‌های را از استفاده روزمره و تجاری محو کرده است. با این وجود 14 میلیون نفر همچنان با این زبان گفت‌و‌گو می‌کنند.

 

طرفداران در حال عکاسی از ستاره های فیلم "شکوفه ها" که با زبان شانگ های طرفداران زیادی را پیدا کرده و سر و صدای زیادی ایجاد کرده است/ خبرگزاری فرانسه

"شی نیون" 22 ساله هنگام عکاسی از تصاویر سریال"شکوفه ها" در خارج از هتل "صلح شانگ‌های" گفت: "دیدن سریال حس آشنایی به من داد و من بسیار خوشحال شدم که شانگ‌های یک برنامه تلویزیونی دیگر از خودش دارد".

زبان ماندارین زبان رسمی این کشور است اما 1.4 میلیارد شهروند این کشور ده‌ها زبان منطقه‌ای غیر مشترک و غیرقابل درک برای یکدیگر دارند.

پکن رسما آنها را لهجه می‌داند اگرچه زبان‌شناسان در استدلال‌های خود می‌گویند که بسیاری از آنها را می‌توان یک زبان مستقل در نظر گرفت.

 

بحث هواداران در باره واژه‌ و اصطلاحات سریال در فضای مجازی

پخش سریال "شکوفه‌ها" در ماه گذشته سر و صدای زیادی به پا کرد زیرا می‌توان آن را در دو فرمت ماندارین و شانگ‌هایی مشاهده کرد. موضوعی که برای یک تولید تلویزیونی بزرگ در چین نادر است.

کاربران شبکه‌های اجتماعی در مورد صحت واژه‌های نمایش بحث می‌کنند و عبارات رایج شانگ‌هایی را به اشتراک می‌گذارند.

همه این‌ها یادآور کمدی رمانتیک "بی فور بیزی" (B for Busy) در سال 2021 است که عمدتا از دیالوگ‌های شانگ‌های نیز در آن استفاده می‌شد.

حالا توانایی کارگردان و ستارگان نقش اصلی، هیجان زیادی را با شکوفه‌ها رقم می‌زند.

طرفداران در لوکیشن‌های فیلمبرداری در مرکز شانگ‌های از جمله هتل 100 ساله صلح و تئاتر ارت دکوی کاتای تجمع می‌کنند.

در سراسر شهر تصاویر حاشیه پیاده روها و منوهای رستوران‌ها در حال سود بردن از محبوبت سریال هستند.

کارکنان خدمات ارسال و پیک نیز می‌گویند سفارش‌ها براساس خوراکی‌های کلاسیک در سریال افزایش یافته است.

"دوان" شهروند 30 ساله شانگ‌های می‌گوید: "در حین تماشای این فیلم حس می‌کنم روزهای خوب با والدینم را می‌بینم، زمانی که آنها هم سن و سال الان ما بودند".

دوان که اصالتا اهل استان شاندونگ است، می‌گوید برای تماشای نسخه فیلم با زبان شانگ‌هایی به زیرنویس نیاز دارد اما این زبان را ترجیح می‌دهد زیرا  "نسخه ماندارین" همان حال و هوا را ندارد.

 

سیاست زبانی پکن عامل بحرات وراثت زبان

حزب کمونیست حاکم زبان ماندارین را ابزاری متحد کننده برای ترویج ارزش‌های سیاسی و ایدئولوژی خود می‌داند و بارها به دنبال محدود کردن زبان‌های منطقه‌ای بوده است.

سیاست زبانی پکن باعث اعتراضات از استان جنوبی گوانگ‌دونگ تا مغولستان داخلی شده است. گروه‌های حقوق بشری هم می‌گویند ماندارین به آرامی جایگزین زبان اقلیت اویغور در سین‌کیانگ شده است.

 در حالیکه استفاده از لهجه‌های منطقه‌ای کاملا ممنوع نیست اما زبان ماندارین برای استفاده در مدارس، تجارت و ارتباطات رسمی برجسته و به اولویت رسمی تبدیل شده است. در نتیجه زبان‌های محلی به تدریج ارزش خود را به ویژه در میان نسل جوان از دست می‌دهند.

به گفته "کیان نایرونگ" زبان شناس برجسته شانگ‌‌های تصمیم دولت در سال 1992 درباره ممنوعیت زبان شانگ‌های در مدارس باعث "بحران وراثت" شده است.

با وجود تلاش‌های اخیر در بازمعرفی زبان‌های بومی در حمل و نقل عمومی و کلوپ‌های پس از مدرسه، ماندارین همچنان زبان اصلی شهر است.

 

فقدان کتاب‌های به روز و استاندارد در زبان‌های محلی

"جیسون وانگ" از معدود معلمانی است که در یک مدرسه کوچک زبان، کلاس‌های رسمی زبان شانگ‌های را ارائه می‌دهد. هر چند بیشتر شاگردان او خارجی هستند.

فقدان کتب درسی استاندارد و به روز هم یک چالش بزرگ در این زمینه است.

این استاد زبان گفت: موضوعات و محتوای برخی از این کتاب‌ها بیش از حد قدیمی هستند.

وی  افزود: "نمایش و ساخت فیلم‌ها و سریال های مشابه بیشتر برای شانگ‌های مزایایی در پی دارد".

 

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: کشوری که زبان رسمی ندارد! پر استفاده‌ترین زبان‌های دنیا کدامند؟ سخت ترین زبان های دنیا برای یادگیری

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: احیای زبان شانگ های سریال چینی شهروندان خوشحال نوستالژی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۵۳۷۴۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شاه کلید مهار تورم

خاطره یحیایی در دنیای اقتصاد نوشت: اولویت‌های هر کشور نشانگر رویا‌ها وکابوس‌های آن و بیانگر دیدگاه‌های مختلف درباره چگونگی عملکرد اقتصاد است. اولویت‌های کشوری مانند ایران که برای بیش از چهاردهه به تورم‌های دورقمی عادت کرده، ولی هیچ‌گاه دچار ابرتورم هم نشده، با کشوری مثل آمریکا که مردمش تورم ۵درصدی را هم تحمل نمی‌کنند یا کشور‌هایی مانند مجارستان و آلمان که ابرتورم‌های بزرگی را تجربه کرده اند و از هرگونه افزایش تورمی هراس دارند، متفاوت است. با وجود عادت جمعی به تورم‌های دو رقمی (حدود ۲۰ تا ۳۰درصد) تورم‌های سال‌های اخیر در کانالی بالاتر از کانال ۲۰ تا ۳۰‌درصد بوده‌اند که سبب شده، هم مردم و هم سیاستگذار یک‌صدا به دنبال کاهش تورم و ورود آن به کانال بلندمدت خود باشند. اما این چگونه ممکن است؟

دو دیدگاه عمده در ایران در این خصوص به وجود آمده است: اول طرفداران جریان اصلی علم اقتصاد که به دنبال مدل‌های علمی (یا به قول برخی مدل‌های کتاب‌های درسی) هستند و می‌گویند بدون افزایش نرخ بهره اسمی و رسیدن بهره اسمی به تورم و صفر شدن نرخ بهره حقیقی (نرخ بهره اسمی منهای تورم) امکان کاهش نرخ تورم در ایران به محدوده تک‌رقمی مثل بیش از ۱۰۵ کشور جهان وجود ندارد.

این دسته افزایش نرخ بهره (اهرم اصلی سیاست پولی) را در کنار انضباط بودجه دولت (سیاست مالی) و جلوگیری از بار‌های فرا بودجه‌ای بر بانک‌ها توصیه می‌کنند. شواهد جهانی کاملا موید نظر این دسته است. همچنین شواهد داخلی از سال‌های ۹۲ تا ۹۶ هم نشان می‌دهد با مثبت شدن نرخ بهره حقیقی، نرخ تورم در ایران تک‌رقمی شد.

دسته دوم معتقدند اقتصاد ایران با دیگر کشور‌ها تفاوت جدی دارد و سیاست متعارف پولی (تغییرات نرخ بهره) در این اقتصاد مثل اقتصاد کشور‌های دیگر کار نمی‌کند.

این دسته مهم‌ترین تفاوت ایران با کشور‌های دیگر را در نکول پنهان‌شده در ترازنامه بانک‌ها می‌دانند؛ یعنی حجم بزرگ وام‌هایی که داده شده، ولی بدون اینکه پس داده شوند، مدام امهال و استمهال می‌شوند و بمب ساعتی هستند که با افزایش نرخ بهره می‌توانند منفجر شوند. این دسته ایجاد محدودیت بر ترازنامه بانک‌ها وکل‌های پولی را توصیه می‌کنند.

دسته اول در پاسخ به این استدلال دسته دوم می‌گویند که بدون افزایش نرخ بهره، نکول استراتژیک (strategic default) در نظام بانکی وجود خواهد داشت و این بمب ساعتی نه تنها خنثی نشده، بلکه بزرگ‌تر هم خواهد شد. از نظر این دسته، افزایش نرخ بهره، پله اول جلوگیری از اضافه شدن به انبار مهمات این بمب ساعتی است. همچنین این دسته معتقدند کنترل ترازنامه و محدودیت‌های مقداری صرفا در شرایطی که نرخ بهره حقیقی به صفر نزدیک است کار می‌کند و نباید انتظار داشت که جای نرخ بهره را بگیرد.

اما تئوری اقتصاد به ما می‌گوید، در شرایطی که سیاست پولی انبساطی مخارج کل مصرف‌کنندگان، بنگاه‌ها و دولت‌ها را بر روی کالا‌ها و خدمات افزایش می‌دهد، آیا این تقاضای جدید به افزایش تولید و اشتغال می‌انجامد یا فقط قیمت‌ها را بالا می‌برد و سرعت تورم را زیاد می‌کند؟ واضح است که بدون افزایش نرخ بهره و در شرایطی که کشور چهار دهه در شرایط پولی انبساطی (نرخ بهره منفی) زندگی کرده، هر افزایش تقاضایی، چه از سمت انتظارات و چه از سمت دولت به تورم‌های بالاتر منجر شده و امکان کاهش تورم هم وجود ندارد.

تصمیمات بانک‌مرکزی اساس سیاست پولی را شکل می‌دهد. سیاست‌های پولی و بودجه‌ای تنها در کشور‌هایی از یکدیگر جدا هستند که به لحاظ مالی، توسعه‌یافته باشند و دولت مجبور نباشد کسری بودجه را با چاپ پول جبران کند، بلکه بتواند برای پرداخت پول در آینده از روش استقراض (انتشار اوراق) استفاده کند و بانک‌مرکزی تعیین کند چه مقدار از این بدهی‌ها پولی شوند، یعنی شکل پول یا معادل آن را به خود بگیرند و مابقی بدهی به صورت اوراق قرضه‌ای که نرخ بهره دارد منتشر شود.

برای روشن‌تر شدن موضوع باید این قضیه را شفاف کنیم که نرخ بهره چگونه باعث تغییر رفتار و کاهش تورم می‌شود. بانک‌مرکزی در راستای اجرای سیاست پولی خود، با عملیات بازار باز برای دستیابی به نرخ بهره هدف خود در بازار بین بانکی، به خرید اوراق دولتی (افزایش ذخایر و کاهش نرخ بهره) و فروش اوراق دولتی (کاهش ذخایر و افزایش نرخ بهره) می‌پردازد. عملیات بازار باز موجب نوسان پایه پولی و نرخ‌های بهره شده و مقدار حجم پول در معاملات (M۱) و دیگر مقادیر کلی پول را تغییر می‌دهد.

در این منظومه نرخ بهره در بازار پول هزینه وجوهی است که می‌توانند به مشتریان خود وام دهند یا در اوراق بهادار سرمایه‌گذاری کنند. با افزایش این هزینه بانک‌ها نرخ بهره وام‌های خود را بالا می‌برند و در اعطای اعتبار گزینشی‌تر عمل می‌کنند. در نهایت این سیکل به کاهش مصرف و سرمایه‌گذاری که از اجزای تقاضای کل هستند منجر شده و سبب کاهش تورم می‌شود.

سیاستی که از اوایل سال ۱۴۰۰ با کنترل مقداری ترازنامه‌ها توسط بانک‌مرکزی، تامین مالی از طریق شبکه بانکی را با محدودیت جدی مواجه کرده است هر چند در کل سیاست قابل قبولی است و باعث شده اندکی از انبساط پولی در کشور جلوگیری شود؛ اما در ایران با توجه به پایین بودن نرخ سود و بالا بودن نرخ تورم، نرخ بهره حقیقی همواره منفی است که خود به خود به تقاضای بسیار بالا برای تسهیلات منجر شده و کشور را به ورطه تورم‌های بالا می‌کشاند و به جز منافعی کوچک در کاهش تورم در مقابل هزینه‌های بزرگی مانند تحمیل رکود دستاورد دیگری نخواهد داشت.

به عبارت دیگر در شرایطی که نرخ بهره در ایران منفی است، هر گونه سیاست نامتعارف پولی نظیر کنترل مقداری ترازنامه (کل‌های پولی) هر چند ممکن است اثرات کوتاه‌مدت و کوچکی داشته باشد، اما به هیچ وجه نمی‌تواند به عنوان راه‌حل جایگزین افزایش نرخ بهره (صفر کردن بهره حقیقی) عمل کند.